𝓝𝓪𝓽𝓪𝓽𝓪𝓷𝓰𝓲𝓷𝓰 𝓚𝓪𝓻𝓪𝓷𝓪𝓼𝓪𝓷 𝓼𝓪 𝓟𝓪𝓷𝓭𝓮𝓶𝔂𝓪

 

Salba, Bida!

       Isang panaginip, imaheng binuo ng aking isipang may pananabik sa pagtawid sa nakakapasong kalsadang natitipon ang iba’t ibang mukha at kasuotan. Nariyan si Mamang sorberterong pinipilahan ng mga sukat ang bulsa, may karitong pantawid uhaw para sa nanunuyong lalamunan, ang karinderya ni Manay dahil sa patok na bente-singkong sabaw at ang padyak ng pedal na hilig manlamang sa bilis nang pag-usad. Patuloy nagsusumikap at matiyagang kumakayod, bidang maisalba ang bawat isa sa hamon ng buhay. Sa mga  pampublikong lugar, sa parke, sa sinehan at maging sa opisina’t paaralan ramdam ang init presyong pakikipagkamayan, pagbati’t pagyakap, pinagtiisan kong pakinggan maging kanilang tuksuhan at hagikhikan. Isang pangkaraniwang larawang madalas nakikita at patuloy binibida sa lipunan, walang espayo at pagitan, walang barikada at distansya, hindi sinusukat maging ang agwat at layo, higit kailanman walang balakid ni-hadlang.

    Ngunit sa rurok, sa rimarim nang higlikas ako’y palsipikadong gumising at bumangon. Walang nais bumati, walang tumugon at maging pagdaop ng mga palad ay pinahindian.  Hindi ko muling narinig ang kaskaserong drayber na may hirit pang tumawag ng mga ruta, ang lansangang hindi nagtitipid sa galak at hiyawan ay nanamlay, naging larawan ng itim at puti, lumamlam ang mga kulay, sinakop nang katahimikan.

    Tahanang pugadlawin ng tuwa’t saya, nakakabinging pakinggan, nakasisiyang pagmasdan.  Naging punlaan ang apat na korner ng aking kwarto, nakuntentong sinisilip ang siwang ng butas sa harang na pader na yero. Walang imik na sinisilip itong pamilyar na pulang ilaw na naglaho sa aking paningin. Naiulat ang pagdami ng mga bilang ng aktibong kaso, sa telebisyon, radyo, mga pahayagan at mga post sa social media. Ito ang pangunahing kinahaharap ng sangkatauhan. Umuusig, nakikipagpatinterong protektahan ang sarili at kanyang kapwa, pamilya’t mga kaibigan sa nararanasang pangkalusugang krisis.

   Sa nagdaang buwan, naging masalimuot ang pakikibaka ng mga ahensya at sektor ng gobyerno sa pagtulong upang supilin ang kinahaharap nating hamon sa pandemya. Naaksyunan ang malawakang pagbabakuna sa mga nagnanais, ngunit patuloy pa rin ang mga agam-agam lulan ng epekto sa kalusugan. Nagkaroon din ng distribusyon ng Social Amelioration Program (SAP) para sa ating mga kababayan, naglipana ang mga tulong o donasyon mapa-lokal at internasyunal para sa mga kagamitan at materyales pangmedikal at mga esensyal na pangangailangan sa tahanan. Nakaraan lamang ay naitampok rin ang boluntaryong pagsasagawa ng mga community pantry sa ilang bahagi ng mga distrito at komunidad.

  Tuluyan naipinta ang nakalipas, nasubok humarap at tanggapin ang pagbabagong galaw ng ekonomiya, mobilidad ng edukasyon, distansyang balakid sa pakikipagkomunikasyon, mahigpit na kawang ng seguridad at iba pa. Humahakbang at nagpapatuloy pa rin sagipin ang pansariling pagkalam ng sikmura, kumakapit sa pising magbibigay ng pag-asang umahon sa kabila ng mga hagunot at dagok sa buhay. Walang tigil ang daing at karamdamang hindi nakikita ngunit paunti-unting tinutuldukan ang karapatang huminga, tinatahak maging kalmadong pakikipagsanduguang mabuhay para sa lupang tinubuan. Namulat ang aking diwa sa araw-araw na pangamba at pagkabalisa, hindi tiyak ang tagal nang oras sa pakikipag-argumento sa sarili. Sabi nila’y mainam na maging kalma at huwag magpatalo sa mga negatibo. Hindi hamak nagtatanong ngunit patuloy naitatanong, kaibigan kumusta ka na?